Xan e os Mouros (Parte primeira)

I - Xan e a súa imaxinación

A mámoa semelláballe unha casiña. Era a súa cabana, o seu agocho, o lugar especial. Nela corría grandísimas aventuras: xa fora policía, rei, profesor, cabaleiro andante… ata astronauta e capitán dun barco de guerra. Nela xogaba á Guerra das Galaxias e tamén xogaba a que era como o seu pai, un gandeiro que tiña as súas vacas, cochos, ovellas, un cabalo, e na súa imaxinación, un día, aquel pequeño espacio, era a Estrela da Morte e outro era a súa propia casa, ca corte dos animais. Un día trataba de rescata-la Princesa Leia das garras de Darth Vader, e outro apañaba herba pra darlle de comer ós animais e fento e xesta para facerlles a cama… e os ordeñaba e lles limpaba o estrume…

Na mámoa, nun oco entre as pedras tiña dúas caixas de folla de lata. Nunha delas gardaba os seus tesoros: unha cuncha dun día que foran á praia, unha pedriña que collera no río, uns cromos de Ulises 31, unha canica… e noutra, máis grande, gardaba os seus xoguetes da mámoa: animais de plástico, un xogo de tacos, dous monecos de madelman e cordas, moitas cordas.

Xan nunca levaba ós seus amigos á mámoa. Só el sabía dela. Non era un neno solitario. Tiña amigos e moitos pero… pero ás veces no seu interior sentíase distinto, e fuxía e se agochaba alí, entre as pedras vellas traballadas polo canteiro que contrataba o señor tempo. Xan era moi novo, só tiña nove anos pero xa aprendera unha dura lección na vida: non sempre os demais aceptan todo o que temos no noso interior.

O certo era que o Xan nacera sendo un neno de moita imaxinación. Estaba a pendurar das mans do doutor que atendera á súa nai no parto, e cando os seus olliños atoparon aquela cabeza que só era o verde da máscarilla e do gorro, e o negro pastoso dunhas horribles e inmensas gafas, rompeu a chorar, sin chegar a ser “axudado” polo doutor (que por certo, gañas lle tiña, que tardara case catorce horas en sair). Non podía ser doutro xeito: naquel momentiño, no que os seus olliños se abrían por primeira vez á dureza do mundo, nese momentiño no que deixaban atrás a calidez da acolledora luz da nai, ó ollar a cara do doutor, tirou da súa memoria colectiva e no canto do doutor, viu un dos monstros ancestrais que todos levamos metidos no fondo da nosa cabeza… E naquel momento, naquel preciso momento de asustados berros, el non o sabería nunca realmente, espertou a súa imaxinación.

Anos máis tarde, descubriríase fantaseando que nacera dunha pedra, dunha pedra á que un famoso mago lle dera vida, dunha pedra que se atopaba no fondo dun furado nun monte e que ó sair atopara un monstro verde, de ollos saltóns e sen boca, parecia unha rá, e que loitara con el durante tanto tempo que despois de vencelo pasarían anos ata que recuperara as súas forzas.

Así era a súa imaxinación.

De todo facía un conto, unha aventura. Ata cando ía á clase, coa súa nai, mentras camiñaba polas corredoiras, soñaba esperto. Unha vez el era un fermoso cabaleiro que montado no seu xigantesco cabalo de batalla, dirixíase o agocho do grande e malvado dragón Pantalón a matalo e a rescatar a unha fermosa princesa. Os aldeáns estaban fartos de perder o pouco que tiñan por culpa do repunante becho e o señor do castelo pasaba os días chorando e chorando, e cando ós oídos do valente cabaleiro Xan o Cativo, chegaron tales noticias non dubidou nin un intre en acudir na súa axuda… Así despois de moitas aventuras, chegara o momento do combate final co monstruo, el, pequeniño, ca súa armadura, fronte o inmenso dragón, coverto de escamas, verde e marrón e negro, que era cen veces máis grande e máis feo do que lle contaran, e alí, atada á parede cunha morea de cadeas, a fermosa princesa, que valente, ca cabeza ben alta, desafiaba ó dragón, sabendo que de se enfadar sería máis descuidado, e animando, ó mesmo tempo, ó seu héroe. Xan o Cativo, que sabía que nun combate normal pouco podería facer. O dragón era demasiado grande e forte pero, polo seu tamaño e por todo o que comera estes meses de roubos ós aldeáns, volvérase pesado e lento. Así que Xan debería se mover rápido a esquivarlle ós golpes e o alento de lume e esperar a súa oportunidade, esperar para usar o segredo do dragón na súa contra… no camiño, unha vella, contáralle un segredo: o dragón tiña un punto feble, había un oco na súa coraza de dura pel de reptil, un puntiño onde se lle podería cravar a espada e que o mataría. No bandullo, xusto onde tiña o embigo, porque, se non o sabiades, o dragón tamén tiña embigo, que nacera dunha dragona.

E así Xan esquivou e esquivou os golpes e as chamas da boca do dragón Pantalón e cantos máis golpes esquivava máis se cabreaba o dragón e canto máis se cabreaba menos atención lle prestaba ó que facía e a furia lle cegaba ós ollos. E chegou un momento no que o dragón estaba tan furioso de non ser quen de machucar a aquela cousiña tan pequena que comenzou a morder unha columna da súa cova e nese preciso momento, Xan o Cativo, lanzouse ó ventre do monstro e clavoulle a espada polo embigo e o dragón, que nunca sentira dor, nunca fora ferido, pegou un inmenso alarido e un salto tan forte tan forte que bateu contra o teito da cova e rompeu o pescozo. Ben sabido é por todos os cabaleiros que o único ser vivo que ten forza dabondo para matar a un dragón e o mesmo dragón, que só se pode matar a sí mesmo.

O malo do asunto foi que Xan so tivo tempo de liberala princesa porque do golpe, a cova empezou a caer e tivo que deixar baixo a montaña todas as preciosas xoias que roubara o malvado dragón. Dáballe mágoa porque serían de axuda para os aldeáns, que estaban na miseria, pero cando chegaron á aldea e souberon da boa nova e miraron á princesa rescatada, dixéronlle que con iso lles bastaba e que só por quedar tranquilos xa serían felices, que ese ano tiñan unha colleita que non lles roubaría o dragón e que se axudarían entre todos, que non terían moito pero que lles chegaría. E cando o señor do castelo abrazou á súa filla, pediulle a Xan o Cativo que casara con ela, e entón decidiu que ese ano, como regalo de bodas non habería impostos e que todos estaban invitados á boda e que dende entón axudaría a todos os aldeáns… e nese momento chegou á clase.

Como xa dixen antes, Xan, sendo tan novo, xa aprendera unha lección da vida, e o certo era que a Xan a súa imaxinación traíalle bastantes problemas cando trataba de compartila cos demáis nenos e cos adultos.

Por exemplo, un día a profesora tomoulle a lección a Xan. A pregunta era sobre quen descubrira América, e Xan, que non estudara o día anterior e que tampouco prestaba moita atención na clase perdido sempre nas súas ensoñacións, soltoulle un conto á mestra sobre que un grupo de galegos, nun galeón dos da ría, tirados por unha balea, fóran os primeiros en chegar a América fai trescentos anos e que por iso hai tanto galego por alá. Xa vos imaxinaredes que a clase enteira, incluso a mestra, votou a rir e Xan, máis cativo aínda do que xa era, desexou ser fillo da muller do Señor Fantástico, dos Catro Fantásticos, e ter o poder de se facer invisible.

Cos nenos non era a cousa máis fácil. El trataba de xogar con eles a imaxinar que eran un comando polas selvas africanas e que tiñan que loitar con cocodrilos e leons, e a eles so lles interesaba xogar ó futbol ou ás mamás, e el quedaba xogando só e os rapaces o sinalaban e rían del.

Por iso un día a directora do colexio, que era unha muller que falaba pouco pero que estaba atenta a todo, e que parecía moi mala pero que tiña moi bo corazón, levouno ó seu despacho e invitouno a uns caramelos. Preguntoulle polas cousas que lle gustaban, pola súa casa, polas súas historias. El, nun principio, sentírase pequeniño alí sentado diante dela pero pouco a pouco, co caramelo de laranxa ácida desfacéndoselle na boca, sentíu que tamén se lle desfacía o medo do estómago, non hai mellor bálsamo, e foi collendo confianza. Contoulle como imaxinaba cousas e todo o que lle pasaba.

Así botaron unha hora, el comendo caramelo tras caramelo e falando e ela escoitando. Ata que xa non soubo de que falar e ela levantouse, achegouse calada a ventá, mirou pra fora un ratiño, e, dándose a volta, sen mirar a nada en concreto, empezou a falar de cando era nena. Xan non tardou en decatarse, rápido que era, de que ela se parecera moito a el e que tamén sentira que estaba soa que ninguén a entendía. Pero tamén lle contou que un día atopara a unha rapaciña que era como ela e que se fixeran amigas e que dende entón tivera a alguén con quen compartir as súas cousas.

Xan entendeu que debería ter paciencia, pero… aínda así, os nenos seguirían a se meter con el…

“Xan, tes que tratar de xogar con eles ás cousas que xogan eles, facer o que fan, que non pensen que és distinto, e un día, atoparás a un amigo especial ó que poderás mostrarlle como és por dentro e el non se reirá de ti. El será o teu mellor amigo e nunca máis te sentirás só.”

Xan entendeu. Ó día seguinte, no patio, preguntoulle ós nenos se podería xogar ó fútbol con eles e todos o miraron raro, algún ata dixo:

“Non, Xan o ido non pode xogar ó fútbol que non sabe. Eu con el non xogo.”

Máis un rapaz, Luis, que era o capitán dun dos dous equipos dixo que faltaba un xogador no seu equipo, que eran sete contra seis e que si por el era que podía xogar. Dende aquel día Xan o Cativo empezou a ser aceptado polos demáis nenos do cole e el deixou de mostrarlles as súas fantasías a nenos e a profesores, e empezou a ser un pouco máis feliz.

Tamén fora naquelas datas cando, un día, levado por un dos seus fantasiosos e solitarios xogos, atopou a mámoa no medio dun monte pechado polas xestas.

(Continuará)